Bogusław Szwacz

Nieobliczalne Możliwości Materii
01.02–29.02.20

Zaprezentowane dziewięć kompozycji powstałych w latach 1956-57 stanowi zbiór reprezentatywny dla ówczesnej twórczości Szwacza. Znalazły się na niej prace abstrakcyjne, namalowane za pomocą ekspresyjnych, grubych lini, wypełnione nasyconymi barwami, subtelna figuracja, także wariacje na temat geometrii, a właściwie jej modyfikacje.

Szwacz, tworzący propagandowe dzieła utrzymane w Szwacz, tworzący propagandowe dzieła utrzymane w socrealistycznej estetyce, po śmierci Stalina w 1953 r., zaczyna powoli eksplorować dorobek sztuki abstrakcyjnej, z którym zapoznał się w Paryżu podczas pobytu na stypendium państwowym w 1948 r. Przełomową okazała się solowa wystawa Szwacza w 1955 r., na której zaprezentowane zostały wyłącznie abstrakcyjne kompozycje. Od tamtej pory do końca życia, twórca poszukiwał nowych środków ekspresji, ciągle eksperymentując z materią malarską.

Artysta opracował własny język malarski, system znaków umożliwiający oddanie stanów emocjonalnych, których nie sposób przedstawić figuracją ani opisać słowem. Pokolenie 1910, było świadkami najbardziej drastycznych przemian historii, które wymagały nowego korespondującego z nimi języka formalnego.

Szwacz zdobył uznanie jako wspaniały kolorysta, kompozytor barw, udało mu się je ujarzmić za pomocą kreski i plamy. Jego prace są jednocześnie zerwaniem z dotychczasowym porządkiem, ale także procesem odkrywania nowego, często zamkniętego wewnątrz dzieła systemu zależności kolorów, czarnych lini, i wydrapanych kresek przeszywających kompozycje. Wystawa była kolejną inicjatywą mającą na celu przybliżenie szerszej publiczności twórczości jednego z ojców polskiej sztuki nowoczesnej. Poezja materii Szwacza wymyka się wyłącznie aspektowi wizualnemu, zamiast tego pozwala potraktować każdą z niewielkich prac jako zamkniętą i skończoną całość, jak misternie skomponowany utwór muzyczny.

Prace

1/26